რატომ წამოხვედით სამსახურიდან?

დარწმუნებული ვარ, მკითხველისთვის ცნობილია რა არის შერჩევის ინტერვიუ (თუნდაც ჩვენი წინა სტატიებიდან), მაგრამ მე მაინც მინდა განსხვავებული რაკურსით შევხედოთ ამ პროცესს (ანუ სხვა რაკურსით გია ჯაჯანიძესთან) და გაგიზიაროთ შერჩევის ინტერვიუს ჩემი სუბიექტური აღქმა. ინტერვიუ ეს არის კარგად ორგანიზებული “ბიზნეს შოუ”, სადაც როლები ცნობილია და ჩვენს კომუნიკაციაზეც ეს როლები მოქმედებს. თუ მომავალ დამქირავებელს “მოვეწონეთ”, კარგი პერფორმანსიც შედგა.

“ბიზნეს შოუს” ორივე მხარე, კანდიდატი და ინტერვიუერი, პროცესში არ გასცემს ჭეშმარიტ ინფორმაციას საკუთარ ინტერესებსა თუ პრობლემებზე. მაგალითად, კომპანიის წარმომადგენელი არ გვეტყვის შეიძლება თუ არა სამსახურიდან გაგვათავისუფლონ და რა მიზეზით; როდის დაგვაწინაურებენ და რის გამო (ამ კითხვაზე მარტივი პასუხია “მარტივი პირობით” - “თქვენზეა დამოკიდებული”) არც იმას გაგვიმჟღავენებენ როდის მოგვიმატებენ ანაზღაურებას და რატომ. ეს ასეც უნდა იყოს - კომპანია ცდილობს “შიდა სამზარეულო” კვლავ “სამზარეულოში” დარჩეს, წინააღმდეგ შემთხვევაში თანამშრომელს ვერ მოძებნის.

როგორ უპასუხებდით ინტერვიუს კითხვას “რატომ წამოხვედით წინა სამსახურიდან?“ ცხადია, არსებობს სამსახურიდან წამოსვლის უამრავი გონივრული მიზეზი, მაგრამ არც ჩვენ, კანდიდატებს არ გვინდა რომ ჩვენი “შიდა სამზარეულო” გავამჟღავნოთ და ჩვენი წამოსვლის რეალური მიზეზები გავამხილოთ - ეს ხომ რისკია, არ ვიცით ჩვენი “წამოსვლის მიზეზი” როგორ შეფასებას მიიღებს კომპანიის წარმომადგენელისაგან.

თუმცა, არის მოლოდინი, რომ თუკი ჩვენი სამსახურიდან წამოსვლის ისტორიას სრულად აღვწერთ თუ გადმოვცემთ, მეორე მხარე (კომპანიის წარმომადგენელი) ჩვენს გულწრფელობას სწორად შეაფასებს, გვითანაგრძნობს და გუნდში მიგვიღებს. ეს ჩვენი არასწორი მოლოდინია - ინტერვიუერი არ არის ის ადამიანი, ვისაც ჩვენი პრობლემა აინტერესებს (თავისი აქვს - ახალ თანამშრომელს ეძებს) და აღსარება უნდა ჩავაბაროთ.

მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ, თუ რატომ აინტერესებს ინტერვიუერს სამსახურიდან ჩვენი წამოსვლის მიზეზი? პასუხი მარტივია - აინტერესებს ერთი მიზეზის გამო: რა არის ჩვენი ღირებულებები/პრინციპები და/ან მოლოდინები, რის გამოც მათ სამსახურსაც დავტოვებთ.

სამსახურიდან წასვლის გავრცელებული მიზეზებია: მუდმივი “ოვერთაიმი”, დაპირებული და გაზრდილი ანაზღაურება (რომელიც არ მოგვცეს), დაბალი ხელფასი, დაპირებული დაწინაურება (რომელიც არ გვაქვს), მოცულობითი საქმე და მისით გამოწვეული გადაღლა, კომპანიაში არსებული წესები (რომლებიც რთულია შესასრულებლად) ჩვენი ხელმძღვანელი (რომელიც ფაქტიურად არ გვმართავს და არავინ იცის სად დადის) და სხვ. (აქვე დავსძენ, ინსორსის Facebook გვერდზე მიმდინარეობს გამოკითხვა თემაზე - “დაგიტოვებიათ თუ არა სამსახური ხელმძღვანელის გამო”, თუკი გაინტერესებთ, შეგიძლიათ მიიღოთ მონაწილეობა, ან უბრალოდ ნახოთ კვლევის შედეგებიც 7 ოქტომბერს ამავე გვერდზე).

ამ მიზეზების დასახელება ბევრ ჩვენთაგანს აფიქრებს, ბევრს აშინებს კიდეც, სწორედ ზემოთ დასახელებული მოსაზრების გამო - რამდენად სწორად შეაფასებს ინტერვიუერი ჩვენს გულწრფელობას?

მეც მაქვს კითხვა ორივე მხარესთან (ინტერვიუერი და კანდიდატი) - არის თუ არა საჭირო ამ კითხვაზე გულწრფელობა? ჩემი პასუხია არა. ამ კითხვაზე გულწრფელ პასუხს არაეთიკურს ვუწოდებ შემდეგი ორი მხარის ორი მიზეზის გამო:

ინტერივიუერი - გულწრფელი პასუხი არაეთიკურია, რადგან არ არის სასიამოვნო მოსასმენი, რადგან რეალური მიზეზი ხშირად უხერხულ სიტუაციას ქმნის. ასევე, არაეთიკურია და დაბალი პროფესიონალიზმის ნიშანი, მოვისმინოთ კრიტიკა თუნდაც კონკურენტზე. აქვე დავსძენ, რომ თუკი გვაქვს “ცდუნება” მოვისმინოთ თუ რა “დააშავა” კონკურენტმა კომპანიამ კანდიდატთან მიმართებაში, უბრალოდ არ დაგვავიწყდეს, რომ არ არსებობს მუდმივად და 100%-ით კმაყოფილი თანამშრომელი. სამსახურიდან წასვლის მიზეზი ყოველთვის სუბიექტურია.

კანდიდატი - გულწრფელი პასუხი არაეთიკურია, რადგან ჩვენ არ ვიცით კომპანიის “ისტორია” და დიდია ალბათობა, ინტერვიუერის კომპანიასაც უხვად ჰყავს მსგავსი მიზეზების გამო სამსახურიდან წასული თანამშრომლები. ჩვენ კი ჩვენი არასწორდ “ამომწურავი” პასუხით უხერხულ სიტუაციას ვქმნით.

ალბათ იკითხავთ, “აბა რა ვქნათ, დავმალოთ მიზეზი?“ არავითარ შემთხვევაში! უბრალოდ უნდა ვისწავლოთ ამ რთულ კითხვაზე პასუხის ისე გაცემა, რომ მიზეზიც დავასახელოთ, პროფესიონალის იმიჯიც არ შევლახოთ და ინტერვიუერის შოკიც არ გამოვიწვიოთ.

ჩემი აზრით, კითხვაზე “რატომ წამოხვედით წინა სამსახურიდან” იდეალური პასუხის ნიმუშებია:

1. თუ დაგვპირდნენ და არ დაგვაწინაურეს:

“3 წელია ვმუშაობ კომპანიაში ---- პოზიციაზე და რა ცოდნაც სჭირდება ამ საქმის წარმატებით შესრულებას, სრულად ვფლობ და გადავწყვიტე სხვა ორგანიზაციაში სხვა გამოწვევები მომეძებნა”;

2. თუ დაგვპირდნენ და ხელფასი არ მოგვიმატეს:

“ჩემი და ჩემი ხელმძღვანელის მოლოდინები ჩემს ანაზღაურებაზე განსხვავებულია (ან განსხვავდებოდა), ვფიქრობ შესაძლებელია უკეთესი ანაზღაურების მიღების მიზნით, უფრო მეტი პასუხისმგებლობის მქონე ახალი სამუშაოს მოძებნა”;

3. თუ თქვენი მენეჯერი მკაცრია და მუდმივად შენიშვნებს გაძლევთ

“ვფიქრობ რომ საინტერესოა ვიმუშაო ისეთ ორგანიზაციაში, სადაც მენეჯერი მუდმივად ზრუნავს გუნდის განვითარებაზე, მოტივაციის ამაღლებაზე. ჩემთვის კვლავ საინტერესოა ასეთი გარემო (დააკვირდით, “კვლავ საინტერესოა” და არა “მინდა”. ღია კრიტიკა არ ჩანს და არც ის ჩანს, რომ ასეთი მენეჯერი არასოდეს გვყოლია);

4. თუ თქვენი სამუშაო ძალიან მოცულობითია და მუდმივად ზეგანაკვეთურ საათებში მუშაობთ

“როგორც ყველა, ჩემთვისაც მნიშვნელოვანია მოწესრიგებული სამუშაო გრაფიკი და სამუშაო საათების შემდეგ დასვენება, დარმწუნებული ვარ შევძლებ ჩემი ამ მოლოდინის შესაფერისი სამუშაოს მოძებნას”;

მაგალითების მოყვანა კიდევ შესაძლებელია, თუმცა შევეცადე ყველაზე გახშირებულ მიზეზებზე მორგებული პასუხები შემომეთავაზებინა. ჩემი აზრით, მოცემული ნიმუშის მსგავსი პასუხები იდეალურია, რადგან: არ ვკარგავთ ჩვენს პროფესიოანლიზმს; ჩრდილს არ ვაყენებთ ჩვენს სანდოობას (გულწრფელობამ შეიძლება გამოიწვიოს მომავალი დამქირავებლის ეჭვი, რომ მისგან წასვლის შემთხვევაში, იგივე ტონით ისაუბრებთ მასზე); უფრო დამაჯერებლია და არა ორაზრნოვანი; მოცემულ მომენტში ჩვენი მოტივაციაც მკვეთრად ჩანს და რაც მთავარია, ეთიკურია! კიდევ ერთხელ მინდა ხაზგასმით აღვნიშნო ეთიკური, რადგან არ უნდა დაგვავიწყდეს მედალს კვლავ ორი მხარე აქვს - ჩვენ უკმაყოფილების გვერდით, ჩვენი მიმდინარე კომპაიის “ობიექტური მიზეზებიც“ არსებობს, რატომ არ დაგვაწინაურეს და ა.შ.

გისურვებთ წარმატებებს და რაც მთავარია, სამუშაოდან წასვლის მიზეზად განვითარების სურვილს, ვიდრე სამუშაო პირობების გაუმჯობესებას.